De kroon op mijn werk
Een aantal jaren geleden, in 2011 zat ik met Jan Dijkgraaf aan de tafel in mijn fotostudio. Te brainstormen. Ik wou iets anders. Ik wou stoppen met fotograferen en verder met KLEAN. Maar hoe verdien je daar in hemelsnaam je geld mee? “Spreker” zei Jan gortdroog.
Spreker?
Ik?
Ik zag mezelf al staan. In een plasje zweet. Achter de coulissen hoor ik iemand nijdig sissen: “zeg iets, maakt niet uit wat!!!” Ik weet nu al wat het enige is dat me op dat moment te binnen zal schieten:
“Rare jongen die Jan Dijkgraaf.”
Een tijdje later kwam ik Jacqueline Slenders tegen. Ze had gehoord over Klean en wilde er wel eens wat meer van weten. We ontmoetten elkaar in de IJ-kantine in Amsterdam Noord. Jacqueline pakt niet lang nadat ik was begonnen met vertellen haar telefoon.
Vindt ze het echt zo saai?
“Hoi Anja, volgens mij heb ik hier een spreker voor Stand Up Inspiration.”
Een maand later in Toomler, Stand Up Inspiration #37, roept Hans Sibbel mij naar het podium. Natuurlijk gaat die eerste keer fout. Ik stamel, kom nauwelijks uit mijn woorden. Het SUI-publiek is een warm publiek en ze helpen me er doorheen. Uiteindelijk lukt het me toch enigszins mijn verhaal te doen.
En dan gaat het ineens hard: Genomineerd voor TEDxAmsterdam-Award 2011, TEDxDordrecht, TEDxYouth, World Forum in Den Haag. Tijdens het Jaar Congress Verandermanagement in het EYE word ik aangekondigd door Ben Tiggelaar. Ik sta als keynote-speaker op World Ocean Day, bij Green Film Making, bij het nieuwjaarscongres van Mensa. Ik spreek tijdens de opening van het academisch jaar op de Erasmus.
En dan weer, voor de tweede keer dus, TEDxAmsterdam-Award. Nu dring ik zelfs door tot het grote podium, in de Stadsschouwburg van Amsterdam.
Nu lijkt dat natuurlijk de kroon op mijn werk als spreker; TEDxAmsterdam. Het is inderdaad ook geweldig om daar te mogen staan, heerlijk om al die 1000 hotshots in de zaal drie keer te laten bukken.
Toch heb ik onlangs iets mooiers mee gemaakt.
Bij TEDxAmsterdam zat er iemand in de zaal die hoog in de boom zit bij ING. Die nodigde me uit eens bij de ING te komen praten. Bij die lezing zat er een ouder in het publiek die haar kinderen op de Bloemcamp-school in Wassenaar heeft. En zij nodigde me uit mijn verhaal daar eens te vertellen. En wie zitten er op de Bloemcampschool?
Op het eind van mijn gastles over plastic soep stel ik nog drie vragen.
“Wie van jullie gaat voortaan elke dag één stuk zwerfafval opruimen?” Alle handen gaan omhoog, ook die van Ariane en Alexia, ook die van de leraren. “Amalia niet?” Zij zit al op de middelbare school.
“Wie van jullie is geschrokken van dit verhaal?” Alle handen gaan omhoog, ook die van de leraren.
“Zien jullie dat zelfs de leraren en andere volwassen hun handen omhoog steken? Zelfs volwassenen weten niet hoe erg het is. Jullie ouders dus ook niet. Willen jullie er vanavond met jullie ouders over praten als je weer thuis bent?” En weer gaan alle handen de lucht in, ook die van Ariane en Alexia.
Ik ben benieuwd 🙂
Opgeruimde groet, Peter.
PS: Wil je ook voor jouw kinderen een gastles over Plastic Soep? Neem gerust contact op.
Recente reacties