Ik doe het nu elke dag….
Eerst durfde ik het niet, was bang dat mensen mij raar zouden vinden. Of erger nog; dat mijn kinderen mij raar zouden vinden.
Ik deed het dan ook schuchter, keek eerst of niemand het zag en deed het ook niet als mijn kinderen er bij waren. Maar je wordt steeds onvoorzichtiger.
En dan wordt je betrapt… en dan denk je “ach, wat kan mij het ook schelen” en nu doe ik het openlijk.
De schaamte voorbij.
Maar jéh! Wat voelt dat lekker. Zo moet het voelen als je uit de kast komt. Het gewoon openlijk doen en dan blijkt ineens dat er best veel mensen zijn die het goed vinden dat je dat doet. Ja, natuurlijk er zijn altijd mensen die je raar aankijken, en een enkeling roept je iets toe. Maar dat altijd van zo’n afstand dat je het toch niet kunt verstaan.
Er komen nu zelfs vaak mensen op me af: “Wat goed dat u dat durft, ik zou dat ook wel willen doen maar ik schaam me eigenlijk”. Gek eigenlijk toch? Dat we het allemaal wel willen maar dat we denken dat anderen ons raar vinden.
Nu doe ik het zelfs als ik mijn dochter ‘s ochtends naar school breng. Laatst had ik er met haar een gesprekje over, of ze het niet raar vond dat haar vader dat deed. En toen moest ze bekennen dat ze dat inderdaad wel een beetje moeilijk vond omdat andere kinderen mij misschien raar zouden vinden. “Maar boeie” zei ze er gelijk achteraan “Mensen die jou raar vinden omdat je dat doet, die doen er niet toe”.
En dat vond ik zo knap van haar!
Recente reacties