Mijn zoontje, net 6 jaar, kijkt me met zijn grote blauwe ogen aan.

Een tijdje geleden had hij mij gevraagd waarom ik zwerfafval opruim. Het was hem opgevallen dat andere ouders dat niet doen.

“Dat doe ik voor jou.”

“Voor mij?”

Ik legde hem uit dat zwerfafval en dan vooral plastic, makkelijk wegwaait. “En dan kan het in een slootje, kanaal of rivier waaien. Al het water komt uiteindelijk in de oceaan. Dus dat zwerfafval ook. Dat noemen ze de plastic soep. In de oceaan zwemmen vissen en die denken dat het eten is. Die eten het plastic op.  Zo’n vis kan gevangen worden en wie eet die vis dan op denk je?”

“Ik?”

“Ja, en ik wil liever niet dat jij plastic eet.”

“Ik ook niet.”

En nu vraagt hij mij dus waarom ik gele schoenen draag.

Het was hem opgevallen dat andere ouders geen schele schoenen dragen.

“Sommige mensen laten zwerfafval vallen. Dat ligt daar dan een hele tijd. Mensen zien dat liggen en sommigen gooien dan ook hun afval erbij. Iemand anders heeft het immers ook al gedaan. Mensen doen elkaar na. Als ik zwerfafval opruim dan ziet niemand dat ik dat gedaan heb. Behalve als ze mij dat zien doen. Daarom draag ik gele schoenen. Dan val ik een beetje meer op. En ik hoop dus dat mensen mij ook na gaan doen.”

Het is een tijdje stil. De blauwe ogen staren naar een onzichtbare horizon.

Dan kijkt hij mij weer aan: “Kan jij dan ook niet iets achterlaten. Dan kunnen mensen zien dat iemand daar zwerfafval heeft opgeruimd.”

…

Vijf jaar geleden is het toen mijn KLEAN collega Henk Vrugt dit tweette. Heerlijk hoe hij in één woord “zwerfie” wist te vangen waar ik altijd een heel verhaal voor nodig had.

En nu, vijf jaar later, weer datzelfde gevoel. Hoe simpel kan het zijn? Heerlijk.