Don’t look up

Don’t look up gaat over een komeet die op de Aarde afraast en al het leven op onze planeet dreigt te verpletteren. Het is een satirische film die een ieder van ons een spiegel voorhoudt.

Alleen…

iedereen ziet iets anders in die spiegel.

De klimaat-alarmisten zien in de komeet het veranderende klimaat
De klimaat-ontkenners zien in de komeet de klimaat-alarmisten
De brave burger ziet er corona in
De antivaxxers zien er de farmacie in
De anti-antivaxxers zien er de antivaxxers in

Popcorn

Een van de dingen die de film vooral zo goed maakt is dat het zichzelf op de hak neemt.

Don’t Look Up gaat over een aanstaande ramp; een komeet dreigt al het leven op Aarde te vernietigen. Natuurlijk hoort daar een film bij.  De film in deze film  –TotalDevastation– is precies wat deze film zelf is: Het in hapklare brokken presenteren van complexe problemen voor het popcornconsumerende publiek.

Iedereen die de film bekijkt identificeert zich met de good guys. Na afloop van de film is het eerste wat we doen het mobieltje pakken. Vrolijk  twittert, instagramt, snapchat of tiktokt men hoe geweldig de film is want het laat duidelijk zien hoe stom toch al die andere mensen zijn.

Is er iemand die zich überhaupt afvraagt: “Ben ikzelf onderdeel van de ‘don’t look up-tribe’?”

Want dat is wat er volgens mij vooral misgaat in onze wereld. Jezelf als norm zien en andere meningen wegzetten als onzin.

Durf jij het gesprek aan te gaan met iemand die anders denkt over het klimaat of over vaccinaties of over discriminatie of over gender-issues? En dan bedoel ik met gesprek niet dat je de andere probeert te overtuigen van jouw mening of overtuiging. Ik bedoel met een gesprek aangaan dat je oprecht geïnteresseerd bent in die andere. Dat je nieuwsgierig bent naar wat die andere misschien weet wat jij niet weet.

Pareltje

Er is nog iets dat de film bijzonder maakt. Er zit een pareltje verstopt in ‘Don’t Look up’ waarvan ik me afvraag of mensen die ontdekt hebben.

[Spoiler alert]

Op een gegeven moment komt onze hoofdrolspeler professor Mindy in aanvaring met de karikatuur van Elon, Mark en Steve. In deze film vertolkt door de übernerd Sir Peter Isherwell.

Sir Peter voelt zich beledigd als hij door Mindy wordt aangesproken met ‘businessman’. Hij ziet zichzelf als een visionair die de mensheid wil redden.

Om professor Mindy even goed op zijn nummer te zetten vertelt hij hem dat zijn bedrijf BASH 40 miljoen data-points over hem verzamelt heeft:

“Onze algoritmes voorspellen zelfs hoe je sterft. Met 96,5% nauwkeurigheid. Ik heb je opgezocht. Je dood was onopvallend en saai. De details weet ikniet meer, behalve één ding. Je sterft alleen. Alleen.“

Hoe nauwkeurig de algoritmes van BASH zijn daar krijgen we op het eind van de film een hilarisch voorbeeld van.

Maar dit is niet in het geval voor wat de voorspelling professor Mindy betreft. Hij beseft, dankzij die voorspelling, dat er iets ergers is dan doodgaan. En dat is helemaal alleen te sterven; zonder de mensen om je heen die jij liefhebt en die jou liefhebben.

Om te voorkomen dat hij helemaal alleen sterft moet hij iets doen wat in onze huidige maatschappij misschien wel als de ultieme heldendaad mag worden gezien; contact zoeken met de mensen die hij pijn heeft gedaan en hen om vergiffenis vragen.

Peter,
de Zwerfielosoof.

PS:
Bekijk ook de aftiteling want de film gaat daarna nog heel even verder.

PS2:
Op 1:28:10 zie je heel even de hele filmcrew met mondkapjes en al.